علاوه بر این، پاتولوژی گوش میانی یک یافته شایع در بین برخی از انواع بیمارانی است که نیاز به ارزیابی پتانسل برانگیخته شنوایی دارند. زیرا این بیماران نمی‌توانند به طور مناسب توسط ادیومتری رفتاری نمایندگی سمعک یونیترون ارزیابی شوند. (از قبیل بچه‌های دچار عقب ماندگی ذهنی). بررسی‌های یافته‌های پتانسیل برانگیخته شنوایی، عمدتاً ABR ، در پاتولوژی گوش میانی در قسمت‌های بعدی مرور می‌شوند.
باید به ذهن بسپارید که اگرچه اندازه‌گیری پتانسیل برانگیخته شنوایی در خیلی از بیماران به منظور Neurodia gnosis (تشخیص اختلالات عصب) انجام میشود، ولی گوش خارجی و میان اولین حلقه در زنجیره سیستم شنوایی برای ارائه محرک AC هستند. (راه هوایی) اندازه‌گیری‌های پتانسیل برانگیخته شنوایی مورد استفاده برای شناسایی عملکرد بد عصب هشت یا سیستم عصبی مرکزی شنیداری (از قبیل تفاوت زمان نهفتگی بین دو گوشی (ILD) برای موج V) می‌تواند به میزان زیادی توسط نقایص شنیداری محیطی تحت تاثیر قرار گیرد. کاهش شنوایی انتقالی تشخیص داده نشده یا مطمئن (که ممکن است ناشی از التهاب گوش میانی یا حتی سرومن فشرده شده باشد( می تواند منجر به تفسیر اشتباه از پاتولوژی وراء حونی شود. بنابراین، در حالی که ارزیابی عملکرد گوش میانی/ خارجی ممکن است دلیلی برای ارزیابی پتانسیل برانگیخته شنوایی نباشد ولی پاتولوژی محیطی باید همیشه حذف شود وقتی که می‌خواهیم پتانسیل برانگیخته شنوایی را برای تشخیص اختلالات عصبی تقسیر کنیم.
سه اصل کلی باید در طی ارزیابی ABR بیمارانی که با عملکرد بد گوش میانی ثبت شده یا مشکوک به یاد آورده شود. (چون سبب ایجاد کاهش شنوایی انتقالی میشود)
درباره این سایت